Εκκλησίες Μεγάλο Πάπιγκο:
–
Ο ναός του Αγίου Βλασίου, του προστάτη των ποιμένων, χτίστηκε το 1852 στην θέση ενός παλαιότερου ναού του 908. Ο ναός είναι χτισμένος με σπάνια αρχιτεκτονική και διαθέτει αγιογραφίες 100 ετών. Η πετρόχτιστη εκκλησία του Αγίου Βλασίου είναι ρυθμού μεγάλης βασιλικής και διαθέτει εξάγωνο καμπαναριό. Ο ναός εορτάζει στις 11 Φεβρουαρίου.
– Ένα λιθόστρωτο μονοπάτι σας οδηγεί στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που χτίστηκε το 1774 και ανακαινίστηκε το 1880. Στο εσωτερικό του έχει ιδιαίτερο διάκοσμο με σπάνιες εικόνες ενώ εντυπωσιακό είναι και το καμπαναριό του, που έχει ύψος 10 μέτρα.
– Άλλες εκκλησίες που μπορείτε να επισκεφθείτε στο Μεγάλο Πάπιγκο είναι ο ναός του Αγίου Νικολάου, της Κοίμησης της Θεοτόκου του 18ου αιώνα και τα ξωκλήσια του Αγίου Χριστόφορου που βρίσκεται σε προνομιακή θέση με υπέροχη θέα και του Αϊ Λιά.
Εκκλησίες Μικρό Πάπιγκο:
– Ο ναός των Ταξιαρχών είναι η μοναδική εκκλησία που υπάρχει στο Μικρό Πάπιγκο και έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος από το Υπουργείο Πολιτισμού. Υπολογίζεται ότι χτίστηκε στην σημερινή της μορφή τον 18ο αιώνα ενώ στο εσωτερικό της υπάρχουν παλιές ξεχωριστές εικόνες. Το τέμπλο της είναι πολύ παλιό και έχει περίτεχνο διάκοσμο.
Η Βιβλιοθήκη του Μιχαήλ Αναγνωστόπουλου: Βρίσκεται στο Μεγάλο Πάπιγκο στο Δυτικό Ζαγόρι και πρόκειται για προσωπική του συλλογή. Η συλλογή περιλαμβάνει πάνω από 1.250 τόμους βιβλίων, τα περισσότερα ξενόγλωσσα αφού τα Ελληνικά λεηλατήθηκαν κατά την περίοδο της κατοχής. Όλα τα βιβλία έχουν εκδοθεί ανάμεσα στο 1750 και το 1906.
Το μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιώτισσας: Είναι χτισμένο επάνω σε βράχο, στην αριστερή όχθη του Βοϊδομάτη ποταμού. Βρίσκεται στον δρόμο που οδηγεί από την Αρίστη στο Πάπιγκο και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Κατά τον Ι. Λαμπρίδη το μοναστήρι χτίστηκε το 1579 ενώ επιγραφές που σώζονται αναφέρουν ότι χτίστηκε το 1665 από τους μοναχούς Ιωακείμ και Σωφρόνιο και το αγιογράφησε ο μοναχός Παρθένιος το έτος 1673.
Στο μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιώτισσας κατέφευγαν οι κάτοικοι όταν κινδύνευαν από τους Τούρκους ενώ μεγάλη ακμή και φήμη απέκτησε η μονή στα τέλη του 17ου αιώνα και στις αρχές του 18ου αιώνα. Η μονή, αν και αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, εορτάζει της Ζωοδόχου Πηγής.
Το επιχρυσωμένο ξυλόγλυπτο τέμπλο είναι άριστης τέχνης του 17ου αιώνα ενώ το ηγουμενείο έχει διακόσμηση με φυτικές παραστάσεις, έργο του Χιονιαδίτη ζωγράφου Γ. Αναστασίου που το ζωγράφισε το Μάρτιο του 1874. Οι τοιχογραφίες της μονής χρονολογούνται από το 1673 και είναι έργο των ζωγράφων Ιωάνη, Δημητρίου και Γεωργίου. Το μοναστήρι διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση εξαιτίας των διαδοχικών εργασιών συντήρησης των τελευταίων χρόνων.
Οι Κολυμπήθρες στο Πάπιγκο: Περίπου 500 μέτρα πριν φτάσετε στο Μικρό Πάπιγκο βρίσκεται το ρέμα του Ρογκόβου και μια πινακίδα που σας πληροφορεί σχετικά με τις κολυμπήθρες. Αν ακολουθήσετε το μονοπάτι θα βρεθείτε στις πρώτες κολυμπήθρες όπου ουσιαστικά στενεύει το ρέμα και μετατρέπεται σε μικρό φαράγγι. Τους καλοκαιρινούς μήνες μπορείτε να κολυμπήσετε ή να ξεκουραστείτε σε μια από τις κολυμπήθρες.
Η Δρακόλιμνη της Γκαμήλας βρίσκεται στην Τύμφη σε υψόμετρο 2.100 μέτρων. Βρίσκεται μέσα σ’ ένα μοναδικό φυσικό τοπίο και αποτελεί δημοφιλή ορειβατικό προορισμό. Η αλπική λίμνη έχει μόνιμο νερό και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι οι Αλπικοί Τρίτωνες (Triturus alpestris), ένα σπάνιο είδος αμφιβίου που μοιάζει με μικρό δράκο. Στην Λίμνη μπορείτε να φτάσετε μετά από 4 περίπου ώρες πεζοπορίας από το Μικρό Πάπιγκο ενώ απέχει 1 ώρα από το οργανωμένο καταφύγιο στο διάσελο της Αστράκας.
Ο Εθνικός Δρυμός Βίκου-Αώου: Βρίσκεται στο Ζαγόρι, βόρεια των Ιωαννίνων και συνορεύει βορειοανατολικά με τον Εθνικό Δρυμό Πίνδου – Βάλια Κάλντα. Είναι μια περιοχή προστατευόμενου φυσικού πλούτου που ανακηρύχθηκε Εθνικός Δρυμός το 1973. Η περιοχή έχει ενταχθεί στο ευρωπαϊκό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών natura 2000 και διακρίνεται για τις εναλλαγές στο τοπίο: πυκνές κατάφυτες εκτάσεις αλληλοδιαδέχονται απόκρημνους γκρεμούς.
Η περιοχή του Βίκου-Αώου αποτελεί έναν από τους δέκα Εθνικούς Δρυμούς της Ελλάδας και περιλαμβάνει το φαράγγι του Βίκου, που μαζί με τον Βοϊδομάτη ποταμό αποτελούν τον πυρήνα του δρυμού. Επίσης, στην περιοχή περιλαμβάνεται τμήμα της οροσειράς της Τύμφης, η χαράδρα του Αώου καθώς και κάποιοι διατηρητέοι οικισμοί.
Μέσα στα όρια του Δρυμού υπάρχουν κάποια από τα σημαντικότερα χωριά του Ζαγορίου όπως το Μονοδένδρι, το Μικρό και το Μεγάλο Πάπιγκο και ο Βίκος. Περιμετρικά του δρυμού υπάρχουν τα χωριά Αρίστη, Βίτσα, Άγιος Μηνάς, Βραδέτο, Καπέσοβο και Βρυσοχώρι.
Ο Δρυμός έχει έκταση 122.250 στρέμματα από τα οποία τα 34.120 στρέμματα είναι ο κύριο πυρήνας. Η περιοχή έχει απότομες και ψηλές κορυφές, με υψηλότερη αυτή της Γκαμήλας στα 2.497 μέτρα στην Τύμφη. Ενδημούν πέντε είδη φυτών μοναδικά στον κόσμο ενώ εντυπωσιακή είναι και η συλλογή του φυσιοδίφη Κώστα Λαζαρίδη που συνέλεξε 1.240 διαφορετικά είδη φυτών που αντιπροσωπεύουν 96 από τις 149 οικογένειες φυτών. Τη συλλογή μπορείτε να θαυμάσετε στο Κουκούλι, στο μουσείο φυσικής ιστορίας.
Ο Δρυμός διαθέτει και πλούσια πανίδα η οποία περιλαμβάνει 10 είδη αμφιβίων όπως ο σπάνιος αλπικός τρίτωνας, 21 είδη ερπετών, 130 είδη πουλιών όπως ο απειλούμενος μαυροπελαργός και χρυσαετός καθώς και 24 είδη θηλαστικών όπως αρκούδα, αγριογούρουνο, ζαρκάδι κ.ά. Ο Εθνικός Δρυμός Βίκου-Αώου περιλαμβάνει ένα πολύ σπάνιο και εξαιρετικά ευαίσθητο οικοσύστημα γι’ αυτό και δεν επιτρέπεται καμία ανθρώπινη δραστηριότητα, εκτός από την περιήγηση και την αναψυχή.
